Крэпасьць без байніцаў

Мы ўжо даўно ня фронтаўцы, як любілі казаць на вузенькіх сойміках заснавальнікі БНФ з налётам ужо даўно недарэчнага рамантызму 80-х, а насамрэч – бэнээфаўцы, як нас называюць нашыя суседзі. Часьцей за вочы, а часам і ў вочы. Шэрыя, азлобленыя, увесь час усім незадаволеныя, буркатлівыя. Партыя бясконцых папяровых адозваў і справаздачаў з вашынгтона-брусэльскіх вандровак.
Некалі БНФ зьбіраў незадаволеных, якія, знаходзячыся ў стане калясальнай разгубленасьці і бездапаможнасьці, вельмі хутка трансфармаваліся ў звычайных ненавісьнікаў усяго таго, на што ня здольныя былі хоць неяк паўплываць. З канца 90-х БНФ перастаў зьбіраць і такіх. БНФ сёньня – гэта міраж.
Тыя хто яшчэ некалькі месяцаў таму кіраваў гэтай нацыянальнай крэпасьцю з абваленымі байніцамі і мурамі, з інтэлігенцкімі ўхмылкамі ўсё яшчэ спадзяюцца вярнуцца. Але ўжо ня вернуцца, як бы ня пыжыліся, бо цягнік зьехаў. Цягнік – на іншай станцыі.
Пазьняк, які даўно абсалютна нічым не займаецца, называе Янукевіча і цэлы шэраг іншых, у тым ліку мяне, – агентамі спэцслужбаў. Тое ж гучыць з вуснаў прыпыленых палітпаплечнікаў некалябаранта Вячоркі. Мяне гэта сьмяшыць і я дзіўлюся, што я меў агульнага з усімі гэтымі людзьмі столькі гадоў?
Зрэшты, палітпаплечнікі абралі для сябе адзіны слушны шлях, бо іншага для такіх як яны няма – назад за Пазьняком. У пазьнякоўскім тунэльчыку, што праўда, вузкавата, плечы не разгорнеш і цемнавата, але месца яшчэ ёсьць. ?