Чернігів. Як я став «бендеровцем».

ahromenka — 23.04.2010 Чарнігаў. Вуліца Ракасоўскага, крама “Ватес” (былы малы “Саюз”). 15 хвілінаў таму. Выходжу купіць цыгарэты.

BMW з менскім нумарам. Вылазяць двое маладых мудзілаў (твары, хавальнікі, чырвона-залёны БРСМ-антураж). Адразу да мяне: “Алло, мужик, я типа не понял, а где можна баксы поменять?» Мне – 45. Ім, максімум, па 22-24. Словаў “калі ласка!” (“будь ласка!”, “пожалуйста!”) ці “прабачце” (“выбачте!”, “извините!») яны ня ведаюць.

Якби вони поцікавилися українською - відповів би: це можна лише на вокзалі.
Если бы по-русски, культурно – ответил бы, что только на вокзале, и даже посоветовал бы, как короче проехать.

Але і машына зь беларускім нумарам, і я не кітаец.

Адказваю наконт вакзалю. Натуральна, беларускай.

У мудзлаў – відавочны ступар.

І я іх разумею.

Прыехалі ва Ўкраіну. Все, понимаете ли, не по-русски: “Перукарня”, “Крамниця», «Мебли».

Зьвяртаюцца да першага мінака. А той адказвае беларускай, якая для іх “прадацельская”.

Першы мудзіла:

-- Во, бля – бендеровец!

Другі мудзіла:’

-- Мало их, национолистов, наши п***дили!

Ну, думаю, сукі кацапскія, апошняе слова ў гэтым горадзе ўсё адно будзе за мною. Лезу ў нагрудную кішэню (у мяне тамака звычайна чытацкі квіток Абласной бібліятэкі), суворым жэстам выцягваю, кажу:

-- Будь ласка, документи!

Мудзілам робіцца ніякавата.

Першы:

-- Ой, прабачайце, мы ж тожа нацыяналісты… Нам толька долара памяняць!

Другі:

-- Мы нічога не зрабілі! Ад-пу-сьці-це!

Я паслаў іх куды падалей. У сэньсе – на вакзал. Але даў накірунак на Шарсьцянку (зусім іншы бок)…

А щоб вони знали, козли, що бендеровец - це не лайка.

А калі беларус (паводле пашпарта, хаця бы) натрапіў у Чарнігаве на нацыяналістычнага беларуса – дык паважай сваю (і яго) мову…

Оставить комментарий

Популярные посты:

• Архив