
трррр

На працы каля майго акна манціруюць палатку кавярні ID, дакладней, акно будзе цяпер літаральна выходзіць ў гэтую палатку. Так што калі вырашыце папіць кавы на тэрасе, то станеце выпадковым гледачом майго сумнага працоўнага будня. Можна пагрукаць мне ў шыбу, чокнуцца кубкамі праз шкло, перадаць маляву праз фортку, а магчыма, я нават пацісну вам руку праз сталёвыя рашоткі.
У букіністычных крамах, як і ўвогуле ў кнігарнях, ля паліц з беларускай літаратурай заўжды адныя і тыя ж твары, вось яны ўсе тут, беларускія чытачы. Мой калега Ціхан -- кніжны чарвяк (гэта ж не крыўдна, праўда?) і вечны наведвальнік усіх кнігарняў гораду адразу. Ён цяпер палюе за аўтографамі. "Мы з сябрам, зусім зажраліся, адгортваем першыя старонкі, калі няма аўтографа, то адкладаем у бок. Вось з аўтографам Брыля кніжка, тры тысячы", -- пазяхаючы расказвае ён пра свае сціплыя здабыткі. "Дарагой Валянціне Кірылаўне, ой, тут сёння ўсе кніжкі падпісаныя гэтай Валянціне Кірылаўне, відаць бабуля памерла, а дзеці адразу збылі ўсю бібліятэку!", -- кажа Ціхан аднекуль з сарцавіны стэлажнага лабірынту.
"Калі дакладнасць -- ветлівасць каралей, то вы не каралева!", -- у дзвярах кажа мне цётказнаўца лідзія арабей, да якой я спазняюся на 20 хвілін. Я не каралева. Я спазняюся паўсюль і заўжды. Здаецца, калі б выйсці на пяць хвілін раней... але тады трэба прачнуцца на пяць хвілін раней, і вечарам папярэдняга дня легчы спаць на пяць хвілін раней, і на пяць хвілін раней нарадзіцца.
"Я згарэла. Я ўся згарэла", -- ці то вулічным ценям, ці то свайму мабільнаму паведамляе самотная жанчына, што ідзе нам насустрач сярод аксамітнай ночы.
