Скандалы, интриги, расследования — показать всё, что скрыто (с)

budzimir — 04.01.2010

Ну, давайце разьбяромся, ці што.

Наконт асабістых стасункаў найперш. Пан Крывец пра то, мабыць, ня ведае, але яны завочна пачаліся гадоў мо дзевяць таму. Калі я, яшчэ малады-зялёны, толькі-толькі навернуты ў беларускую веру, упадабаў сайт Гегарух, адным з заснавальнікаў якога быў Крывец.

Як, напэўна, і ўсіх позьнесавецкіх дзяцей, мяне з маленства вабіла свастыка. Калі вам таксама забаранялі яе маляваць у школцы і дома, крычалі і пагражалі, вы мяне зразумееце. Забаронены плод - салодкі. На сайце ж Гегаруху свастыкі былі паўсюль, ускладненыя, наварочаныя, выкшталцона стылізаваныя. І называліся "крывакрыж". Гучыць нават прыгажэй за "свастыку", па-мойму. Увогуле, там было вельмі шмат прыгожых словаў: думкарэй, сьветацям, споцям ды інш. Пасьля саўковых падручнікаў беларускай мовы, зь іх кічавымі ілюстрацыямі, з каструбаватай мовай, падобнай да сапсаванай расейскай, ведаеце, як зачапіла, ого!

Яшчэ болей зачапіла тое, што беларусы - гэта насамрэч балты. Ня дзіўна, бо ў Савецкім Саюзе існавала ідэалізаванае ўяўленьне пра балтаў, якое я ўспадкаеміў, як пра нейкіх рафінаваных (і ненавісных, і прыцягальных) звышчалавекаў. А каму ў 20 год не захочацца атаясаміць сябе з рафінаванымі звышчалавекамі? У прынцыпе, я і цяпер пэўны, што беларусы маюць больш агульнага з балтамі, чым з расейцамі - такія самыя ў масе сваёй "прымарожаныя", зайздросьлівыя, драбязьлівыя, сквапныя, з хутарской сьвядомасьцю.



Нарэшце, мне дужа імпанавала "птушыная мова" Гегаруху - усе гэтыя "этнакасмалёгіі", "фундамэнтальныя анталягічныя структуры", "рэлятывісцкія парадыгмы", "канцэптуалізацыі інтуіцыяў" і да т.п. Ну, ведаеце, выклікала прыкладна такое ж узбуджэньне, якое ў пачатку дзевяностых вылікалі цішоткі з надпісамі GUCCI і BOSS рознакаляровымі ніткамі за 180-200 рублёў.

Адным словам, усё гэта выглядала вельмі крута і мне закарцела ўліцца ў прыўкрасныя нардычныя рады гегарухаўцаў. Я пачаў дасылаць ім узьнёслыя лісты, дзе выказваў жаданьне разам крочыць да сьветлае будучыні ў ценю сьвятых дубоў Крывіі пад знакам крывакрыжа. Але адказам мне было маўчаньне. Мая любоў аказалася неўзаемнай.

Адзін беларускі гуру, які рыхтаваў у лясах (ня ведаю, уяўныя або рэальныя) баявыя атрады, марыў пра стварэньне этнічнай беларускай мафіі, заўсёды насіў з сабой сякеру, нават у горадзе, і заклікаў паўдзельнічаць у пагроме цыганскага паселішча, троху мяне заспакоіў. Сказаўшы, што Гегарух стварылі два жалю вартых, кволых жмудзінскіх шпіёна, ворагі беларускага народу.

Пасьля мяне чакала "доўгая дарога ў дзюнах", сталеньне, істотныя жыцьцёвыя і сьветапоглядныя перамены, эміграцыя ў Расею. Усе гэтыя крывакрыжы і балцкія сусбстраты засталіся ў далёкім мінулым забаўнымі дрындушкамі, ня больш за тое.

Вярнуўшыся з Расеі на малую зямлю і пачаўшы наноў асвойваць беларускую віртуальную прастору, я напаткаў блог свайго колішняга куміра. Пацікавіўся па старой памяці. І пакінуў у ім - у пэрыяд зь дзявятага чэрвеня 2008-га да дзясятага кастрычніка 2009-га - роўна шэсьць камэнтароў. Гэта цяпер называецца "настойліва лезьці". З шасьці камэнтароў пяць былі цалкам нэўтральныя або памяркоўна крытычныя, у чым вы самі можаце пераканацца, абвінавачваньне ж у нацызме было толькі ў адным, у апошнім. Напісаным пад падборкай фотаздымкаў нейкай каталіцкай сэкты ў ку-клус-кланаўскіх балахонах. Падборка была зьмешчаная пад загалоўкам "Каталіцызм, які мне падабаецца". Захапленьне падобныя фоткі маглі выклікаць або ў прышчавага падлетка або ў закаранелага нацыста. Паколькі Дзермант даўна не падлетак, я напісаў яму: "Ён яшчэ крыўдые, калі яго нацыстам называюць. Какетка, блін". За што і быў пажыцьцёва забанены.

Чамусьці значная частка нацыстаў вельмі саромеецца і крыўдуе, калі іх называюць сваімі імёнамі.

Цяпер пытаньне да залі: ці меў увогуле маральнае права чалавек, які пажыцьцёва забаніў мяне ў сваім блогу за адзін непрыязны камэнтар, прыходзіць і пісаць нешта ў маім блогу? А пасьля, назваўшы мяне "вечным лузерам", "дурачком", "кісай" і, нарэшце, "шасьцёркай", абурацца, што ягоныя камэнтары былі выдаленыя?

Выдаліў жа я іх таму, што паабяцаў іх выдаліць і забыць бздурны інцыдэнт, калі пан Дзермант ціхенька сыйдзе і сам ня будзе да яго вяртацца. Паколькі пан Дзермант свайго слова (за якое я палічыў ягонае маўчаньне) не стрымаў, і працягвае абліваць мяне брудам, давядзецца расставіць кропкі над "і" ды "ё" тут. Я не "прапанаваў выскачыць на разы", бо ведаю сябе і, са словаў знаёмых, ведаю Дзерманта. Ён ніколі не наважыўся б паўтарыць свае абразы пры асабістай сустрэчы. Таму я параіў пану Дзерманту не чакаць таго, што я запатрабую асабістай сустрэчы, а яму давядзяецца трусьліва адбрэхвацца, манерліва строячы зь сябе арыстакрата духу, які вышэй за гэта, а ціхенька сыйсьці, забыўшыся дарогу назад.

Пытаньне да залі: ці можна палічыць мой камэнтар "быкаваньнем", у якім мяне зьвінавацілі некаторыя сябры?

На мой погляд, "быкаваньнем" быў бы аргумэнт сілы ў рамках цывілізаванай дыскусіі. Тут жа ніякай дыскусіі не было, былі асабістыя абразы. Безумоўна, больш правільным і мудрым было б пакінуць іх без адказу, ніяк не рэагаваць. Бо яны напоўніцу самі па сабе выкрывалі інтэлектуальны і маральны ўзровень іхных аўтараў. Ну, не стрымаўся. Памылкова палічыўшы, што "згублю твар", калі дазволю і надалей сябе беспакарана абражаць. Так, гэта было памылкай і не найлепшым ходам, але ці было гэта "быкаваньнем"?

Ды што цяпер паробіш - кармічнае кола закруцілася:



"С тобой, свинья, не гавкает, а разговаривает..." (с)

Шаноўнае таварыства, зьвярніце ўвагу на забаўны лягічны ланцужок - "звал драться" і "у меня есть пара друзей".

Чыста тэхнічны момант: кім бы я ні зьяўляўся, і якія б спасылкі ня ставіў ва ўласным блогу, мой блог ня ёсьць філіялам сайту svaboda.org. І таму ягоная рэдакцыя за мае словы, выказаныя тут, адказнасьці не нясе. Абламіцеся.

Называючы крыўдлівага пана Дзерманта "фашыстам", я не імкнуўся яго абразіць, а ўсяго толькі канстатаваў ягоныя палітычныя погляды, якія хтосьці лічыць ганебнымі, а хтосьці - прымальнымі і правільнымі. Я лічу іх мярзотнымі. Пан Дзермант, агітуючы за манарха-фашызм і дбаючы пра "чысьціню расы" - відавочна не. То чаго ён раптам гэтак пакрыўдзіўся?

Безумоўна, лукашэнкаўцы былі б радыя ўхапіцца за магчымасьць пацягаць "Свабоду" у зубах. Але вы, Слон, ня вельмі адэкватна ўсьведамляеце сабе сытуацыю: лукашэнкаўцы дручаць "Свабоду" за тое, што блогер-антыфашыст Будзімір назваў фашыста фашыстам - самому ня сьмешна?

Карацей, сапсаваць мне жыцьцё падобным чынам у вас не атрымаецца. Ну, а пра сяброў, гэта вы неабачліва сказалі. Апроч таго, што на "брацельніка зь Севера" у такіх выпадках спасылаецца адно шкалата, вас жа пасьля гэтага зацягаюць па мянтоўках, калі са мной, крый божа, нешта выпадкова здарыцца. Адлупцуюць якія лукашэнкаўцы, а шукаць будуць у вашым сяброўскім коле. :(

Оставить комментарий

Популярные посты:

• Архив