Без названия

odarka — 22.02.2020 Выбираем куда идем вечером есть в городе, дети настаивают на ненавистном мне all-you-can-eat
-мама, ну почему, почему ты не хочешь пойти в Watertuin? Подумаешь, ты один раз там отравилась, с кем не бывает? Но ресторан то там хороший!

Самый лучший знак, что ты сделала неплохую карьеру, это когда ты пишешь в соцсетях, что уходишь из Делфта на небольшое повышение в Лейден и получаешь штук десять сообщений в приват "Дар, а на твое место уже кого-то нашли? Куда можно отослать резюме?"

В четверг было прощание мое с Техническим Университетом Делфта. Я даже не могла представить, что столько народу придет, сколько мне будет сказано слов красивых, сколько подарков будет подарено (понадобилось 2 человека, что бы дотащить это все до машины) и самые дорогие подарки это были очень персональные подарки. Торт от студентов с их фотографией (что бы не забыла!) из фонда с которыми раз в неделю делала презентацию, собранные про меня 300 слов от всех коллег, которые оформили в форме сердца (вот тут я разрыдалась. опять) и офигительные речи.
Одну из речей я прям запросила в электронном виде, настолько это было прекрасно. я под кат сделаю текст, потому что он на голландском, но тот, кто знает голландский, оценит;)

В общем рыдала я очень много. Но это были хорошие слезы.  Я ухожу действительно хорошо, без скандалов и терок, я ухожу потому что выросла, сделала то, что хотела и сейчас буду специализироваться на том, что мне действительно нравится. В общем посмотрим, через неделю меня ждут Либерал Артс, а пока я прощаюсь с моими любимыми инженерами.

We nemen afscheid van Daria en voorwaar het is een wonder
dat ik hier sta om het allemaal mee te maken.
Ooit – in de tijd dat we via het IP nog studenten pamperden op
Schiphol – had ik de eer om daar met Daria de desk te
bemannen. Samen waren we het middag-avond-management.
We zouden de oversteek Delft – Schiphol wagen. In haar auto.
Een blauw Fiatje, meen ik.
Ik was al gewaarschuwd door iemand die bij de herinnering aan
een rit bij haar in de auto al keek alsof een gruwelijke dood voor
mij nabij was.
Samengevat was het iets van: ze rijdt alsof ze op een circuit in
een Ferrari zit.
Maar dat dan gewoon in de stad en op de snelweg.
Ik dacht: dat valt heus wel mee.
In de stad rijden immers constant mensen in de weg die de
snelheid drukken.
En op de A4 op een doordeweekse dag, dat is overzichtelijk.
En ook – stelde ik mezelf gerust – wat kun je met een Fiatje nou
helemaal uitrichten op de snelweg?
Nou, veel dus. Heel veel. Daria in elk geval wel.

Pratend, heftig gesticulerend en mij daarbij regelmatig lang en
indringend aankijkend, stuurde ze van de ene naar de andere
rijbaan. Intussen regelde ze de muziek, maakte

medeweggebruikers uit voor amateurs, vertelde over bijna-
ongelukken en trapte nog maar eens extra op het gas.

Het zweet klotste in mijn oksels, mijn buikspieren verkrampten,
mijn armspieren ook.
Wonder boven wonder bereikten we ongeschonden de
luchthaven.
----
Ik was destijds op Schiphol officieel geloof ik iets van
shiftleader, een hoogst verantwoordelijke functie.
En Daria was mijn hulpje.
Ik kneep ‘m natuurlijk wel een beetje met al die
verantwoordelijkheid, maar dat was vrij snel over. Net als
trouwens de illusie dat Daria mijn hulpje was.
Met haar aan je zijde hoef je je in elk geval over leiding en regie
geen enkele zorgen of illusie meer te maken.
Daria = de regie.
Ach, jullie weten het zelf maar al te goed. Onlangs nog, toen we
de foto gingen maken die moest leiden tot de puzzel voor
Marijn.
En trouwens ook met de foto voor de kersttruien.
Wie organiseerde iedereen op zijn plaats?
Wie instrueerde een toevallig langskomende techneut om de
foto’s te maken?

Wie riep de hele meute dwingend terug om het op een andere
plek totaal anders over te doen?
Juist. Daria.
Daria = regie.
Nog een staaltje Daria = regie?
Geen punt. Onlangs liet ik vallen dat ik graag met Feikje naar
Kay’s Europa Cup-finale wilde.
Maar ja, da’s in Kolomna. Rusland dus.
Waar iedereen die ik het vertelde het een leuk plan vond en
begon te roepen dat je dan in Moskou zus kon en dat je dan
'natuurlijk ook naar Sint Petersburg moet', daar stapte Daria
onstuitbaar in.
Als enige schatte ze de uitdaging op waarde. Slechts het geuite
plan was voor haar voldoende om volslagen los te gaan.
Als een tornado zocht ze uit dat je vanaf een vliegveld bij
Moskou naar een bepaald treinstation in Moskou moet komen.
En dat je daar een bepaalde exprestrein moet hebben naar
Kolomna.
In een wip mailde ze me de bij het loket uit te spreken
toverformule die moest leiden tot het juiste ticket.
Daria zag toch nog twijfel in mijn ogen.
Als ik het wilde - zei ze meteen - regelde ze op dat station in
Moskou iemand die ons zou kunnen helpen aan een ticket en ons
zou helpen naar de juiste trein. Geen punt.
Ze denderde meteen door naar de volgende stap. 'En',
waarschuwde ze streng en oprecht, 'in Kolomna moet je dan een
taxi nemen naar het hotel'.

In staccato kwam er meteen er achteraan: 'Alleen officiële taxi's
nemen, officiële'.
Ze keek even heel streng.
Vervolgens kwam ze nog met tips over toeristische zaken als het
lekkerste en uniekste Russische snoepgoed dat we zeker
moesten kopen.
---------
Maar terug naar Schiphol, waar ik dus shiftleader was en Daria
mijn eerste assistent.
Ik zal niet zeggen dat ik er op Schiphol niet meer aan te pas
kwam, maar .... nou ja, Daria stuurde prettig nadrukkelijk onze
dienst naar een goed en probleemloos einde.
En toen kwam de terugreis!
Het liep me bij het idee alleen al bijna dun door de broek.
Op weg naar Schiphol was het licht geweest.
En toen was het al de hel.
Nu was het tegen middernacht. Mijn God, Allah, Jahwe, en alle
andere grote roergangers!
We kwamen heel in Delft aan, maar een aantal weken later stierf
Daria’s Fiat aan de gevolgen van een aanrijding.
Ja, het is voorwaar een wonder dat ik het hier en nu allemaal kan
navertellen.
Maar ik zou die hele IP-Schiphol-dag zo weer overdoen. Inclusief de niet-officiële taxiritten.

Оставить комментарий

Популярные посты:

• Архив