Раптоўныя тэнскноты па Ашхабаду

siarhiejsalas — 14.03.2010 Хацеў напісаць пра тое, як спрабаваў прадаць каля ашхабадзкага гастранома нейкаму туркмэну свае гэдээраўскія пантофлі, або як рабіў перапіс туркмэнскіх вэтэранаў, раз-пораз сядаючы на матрацы і ўпарта аднекваючыся ад абавязковай гарбаты зь піялы, або як караскаўся па лоджыях на чацьверты паверх вось гэтага дома, у якім пражыў два гады ў камунальнай кватэры:



Але ў выніку вырашыў напісаць ізноў абы-што: пра туркмэнскія вясну і лета, але, безумоўна, з думкамі і марамі пра вясну і лета беларускія, пра сонца, якога асабіста я ўжо й зачакаўся парадкам.

Самая сапраўдная вясна ў маім жыцьці была толькі ў Ашхабадзе. І я ўжо шкадую, што ў мяне было толькі дзьве ашхабадзкія вясны. Гэта былі вёсны, якія прыходзілі рэзка, неяк вельмі па-дзелавому, нават дух не пасьпяваў перавесьці. Але красавік у Ашхабадзе ўжо можна лічыць безумоўным летам. Памяркуйце самі, вось, напрыклад, у два бліжэйшыя сакавіцкія дні Ашхабад будзе разрывацца ад +30. Гэта, канешне, катаклізьмічна, так бы мовіць, нават для Туркмэніі, але факт застаецца фактам.

Калі ў Беларусі зіма ікластая, валтузіць раньнюю вясьну, сакавік, так, што ня рады і прыходу такой вясны, то ў Туркмэністане зіма саступае вясьне ледзь не ў адно імгненьне, а апошняя амаль адразу саступае лету. А лета – гэта нешта нерэальнае. Ашхабадзкае лета – час палонных людзей, але людзей немясцовых, нетутэйшага паходжаньня. Калі туркмэн сваю макаўку ад пякельных прамянёў абараняе каракулевым тэльпэкам ці якой-небудзь норкавай шапкай , то ўявіць славяніна ў галаўным ўборы пры +45 абсалютна проста нерэальна. І вось так і плятуцца з раскачагаранай чарапіцай.



Мой выхад на летнія ашхабадзкія вуліцы вельмі залежаў ад наяўнасьці вады па дарозе. Калі я ведаў, што вады няма, я па-просту нікуды ўдзень не выходзіў. Апараты з газаванай вадой і бочкі з квасам – гэта гарадзкія аазісы, якія мяне ратавалі. Бяз гэтых аазісаў была б сьмерць, я б дакладна ня выжыў. Але нішто так не наталяла маю смагу, як паглынаньне халодных кавуноў зь лядоўні сталовай лыжкай – вось гэтыя імгненьні асалоды лепей за інтымныя моманты, знаёмыя кожнаму чалавеку.

Прамяняў бы ўвесь беларускі сакавік хаця б на адзін пякельны летні дзень у Ашхабадзе. Праўда, пры адной умове – пры наяўнасьці халоднага кавуна ў лядоўні і сталовай лыжкі :)



P.S. Здымкі натырнэціў, акрамя гэтага, на якім адзіны сувэнір, што застаўся ў мяне з маіх ашхабадзкіх часоў:

Оставить комментарий

Популярные посты:

• Ранее
• Архив